8.Jeden krok w przyszłość, dwa kroki w przeszłość

8. Jeden krok w przyszłość, dwa kroki w przeszłość.

„Rozszyfruj mnie, zdemaskuj blef

nie dowierzając unieś swą brew.

Podejdź i sprawdź, co w rękach mam.

Zburz jednym ruchem jak domek z kart.”

    

     Nikt sobie nie zdaje sprawy jak to jest przyłożyć głowę do poduszki , przykryć się po uszy kołderką i z pozytywną myślą , że nie musisz wcześnie wstać oddalić się do krainy snów. Na dodatek masz świadomość tego, że kogut już nie zapieje ani jeden raz.

Bynajmniej to nie moja wina ! Cóż poradzę , że kochanym urwisom zachciało się bawić w grę pt.” Zadręcz koguta na śmierć” , a ja jako szalona ciocia postanowiłam im pokazać parę mocnych uderzeń. Zresztą nie ważne.

Przekręciłam się na drugi bok z satysfakcją , że nikt nie zakłuci mi snu. Przy najmniej tak mi się wydawało przez pierwsze kilka minut, gdy nie rozległo się głośne krzyknięcie z progu.

-Żyje !-Krzykną pewne mój szwagier, bo tylko on ma tak donośny głos. Napomknę, że literka „e” została niesamowicie przeciągnięta.

I po śnie. Rzekła moja druga osobowość, a ja przyznałam jej stu procentową rację. Jednym ruchem ręki znalazłam zegarek i spojrzałam na to małe tykające cudo. Świetnie spałam tylko dwie godziny dłużej. Wstałam z miękkiej pościeli, zasłałam łóżko , szybko się ubrałam i poleciałam niczym struś pędzi wiatr na dół sprawdzić kto ożył i żyje w tym z deka nadpobudliwym życiu.

Gdy wparowałam do kuchni oniemiałam na moment , gdy Hinata z Naruto popijali szampana chichocząc cicho.

-Czy ktoś mi powie o co tutaj chodzi ?-Lekko odchrząknęłam, by zwrócić na siebie uwagę i spojrzałam w niebieskie ślepia Naruto, który jak mnie zobaczył porwał w swoje ramiona  i bardzo, ale to bardzo mocno ściskał.-Udusisz mnie !- Dodałam.

-Przepraszam, ale jestem taki szczęśliwy !

-To już akurat wiem. –Odparłam i uśmiechnęłam się lekko- Możecie mnie w końcu oświecić co się stało, że jesteście w takich skowronkach o …-I tu spojrzałam na zegarek- siódmej pięćdziesiąt sześć ?

-Itachi się wybudził ! –Wykrzyknął jego imię. I znowu dopowiem, że przeciągnął jedną samogłoskę.

Uśmiechnęłam się do nich promiennie , bo i mnie ta wiadomość ucieszyła. Co prawda nie znam Itachiego w ogóle , widziałam go tylko przez szybkę w jednej z sali , gdzie leżał w szpitalu. I to by było na tyle.

-Ej mi też nalejcie szampana !

     Z wiaderkiem marchewek, jabłek w ręku i kilkoma kostkami cukru poszłam nakarmić konie. Z tego co wiem , to Sasuke wśród nich ma swojego ulubionego ogiera. Może brunet jest w stajni i  będzie mi dane się z nim zobaczyć oraz pogratulować mu tych dobrych wieści.

-Sasuke ! – Krzyknęłam. Hm… jednak się pomyliłam, nie ma go. A szkoda , będzie mi się nudzić samej. Z nim to przynamniej bym się podroczyła trochę, poszturcha tu i ówdzie i pośmiała z jego min.  

-Buu ! – Momentalnie podskoczyłam i złapałam się za skrawek bluzki ,w miejsce gdzie powinno znaleźć się serce. Na szczęście jest , bije tylko trochę szybko. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam klona Naruto , tylko w mniejszym wydaniu. –Cześć ciocia ! Mogę się przyłączyć ?-Zapytał maluch z szerokim uśmiechem. Odwzajemniłam go i pokiwałam twierdząco głową.

-Chodź Hikaru. Tylko bez żadnych docinek , żartów i tym podobnych rzeczy !-Ostrzegłam nim dałam mu marchewkę i kosteczkę lodu. Blondyn pokiwał główką , złapał mnie za rękę i razem poszliśmy nakarmić konia Sasuke, który był tak samo piękny jak jego właściciel.

     Din dong , din dong. Kogo znowu niesie ? Miałam wielką nadzieję, ze nie będę musiała otwierać drzwi, bo strasznie nie chce mi się wstawać z bujnego fotela.

-Sakura otwórz!

Wiedziałam. Westchnęłam i chcąc nie chcąc wstałam, otworzyłam te drzwi i kogo widzę ? Nikt nie uwierzy ! Jakąś blondi w fioletowej krótkiej sukience z walizką w dłoni, która świdruje mnie swoim niebieskim spojrzeniem.

-My się znamy ?-Zagaiła i przekręciła lekko głowę mrużąc jedno oko.

-Nie.-I momentalnie zapytałyśmy jednocześnie : Kim jesteś ?

- Ino Yamanaka narzeczona Sasuke.-Przedstawiła się , a ja oniemiałam z wrażenia. Że co proszę ?! Czy ja się przesłyszałam ?

-Chyba byłą.-Tuż za mną poczuła ciepły oddech Naruto, który mierzył blondynkę wzrokiem pełnego moru , nienawiści i nie odgadnionym wyrazem twarzy.-Już wiele krzywd narobiłaś Sasuke. Nie wystarczy ci ?! Znów chcesz do niego wrócić , bo co ? Pieniądze ci się skończyły, wydałaś wszystko na swoich kochanków ,czy masz jakiś inny powód !

-Z tobą nie będę rozmawiać !-Odkrzyknęła i odrzuciła swoje włosy do tyłu-Chcę widzieć tylko i wyłącznie Sasuke.-Zażądała i tupnęła prawym obcasem , aż parsknęłam śmiechem.

-Twoje nie…-Naruto już chciał dodać swoje trzy grosze, ale widząc czarne zdziwione spojrzenie zaprzestał.-Jest za tobą. –Poprawił się i odszedł ciągnąc mnie za rękę, a ja spojrzałam ukradkiem za siebie. Zabolało choć nie wiem czemu, gdy Ino wtulała się w Sasuke, a on stał i nie wiedział co powiedzieć.

-Suka !-Syknął Naruto i wyprowadził nas na ganek. Odpalił papierosa i poczęstował mnie jednym.-Suka !-Powtórzył , a ja się zaśmiałam.-No co ?-Spytał.

-Nic , zaczynam cię coraz bardziej lubić.-Odarłam.-I masz rację to jest suka !

     Noc, a ja zamiast spać wyszłam niepostrzeżenie z domu i poszłam się przejść. Za dużo wrażeń. Najpierw Itachi, później ta blondynka, która kleiła się do młodego Uchiha  i ich kłótnia. Człowiek nie przyzwyczajony do takich wrażeń musi ochłonąć.

A pomyśleć , że na początku myślałam, że to tylko ja miałam ( i mam dalej) tak poplątaną historię życia. Usiadłam na jednym z połamanych konarów drzew i wpatrywałam się w latarnie, które oświetlały całą Konohe.

-Czego nie śpisz ?.-Na początku poczułam smród tytoniu , a chwilę później męskie perfumy.

-Bo mi się nie chce. Proste.-Odparłam i zrobiłam mu miejsce. Skorzystał od razu.

-Oczekujesz wyjaśnień ?-Spytał i zaciągnął się dymem.

-To twoja sprawa. Nie dane mi jest się w to mieszać.-Odpowiedziałam i wyrwałam z ręki Sasuke, papierosa sama się nim delektując i psując swoje zdrowie.- Ale umiem dochować tajemnicy.-Dodałam.

Westchnął żałośnie i pokręcił z zażenowaniem głową.

-To jest bardziej pogmatwane niż ci się może wydawać.-Rzekł po chwili , mierzwiąc swoje włosy.

-Za to moje życie jest usłane różami i dobrymi pomysłami.-Syknęłam i spojrzałam na niego ukradkiem , raz po raz wydmuchując dym z mojego gardła.   

-Ale to nie tobie miłość życia uciekła dwa tygodnie przed ślubem, zostawiając ci chorego synka , który zmarł kilka miesięcy po odejściu Ino. To nie ty , pochowałaś swoje malutkie dziecko, notabene myśląc codziennie, że mógł żyć i mieć tyle lat co Hikaru i Hanako. To nie tobie zawalił się świat !-Powiedział i na jego twarzy pojawiła się jedna samotna łza, którą szybko starł, żeby nikt nie widział.

-Za to , wiem jak to jest mieć dziecko. W końcu sama jestem matką. –Szepnęłam na tyle , żeby tylko on mnie usłyszał. Od razu posłał mi pytające spojrzenie, a ja w tym czasie dopaliłam skręta i wydmuchnęłam dym , który powędrował do góry. Jak się pieprzy, to się pieprzy na całego nie ma to tamto. 

Witaaam ! Po takiej przerwie. Myślę , że się nikt nie spodziewał takiego obrotu sprawy prócz tego, że Itaś wyzdrowieje (znaczy prawie, bo mam jeszcze plany wobec jego osoby buaha )  Rozdziały będą bardzo nieregularnie się pojawiać, a to ze względu na testy , które mnie czekają w kwietniu i wybór szkoły... Także noo dziękuję za wejścia i komentarze. 

Pozdrawiam i życzę wszystkiego co najlepsze.

5 stron w Wordzie szaał